تحقیقات جدید اساس ژنتیکی ارتباط بین میگرن و برخی صفات مرتبط با قند خون، مانند انسولین ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله را روشن می‌کند.
به گزارش بهداشت نیوز، وقوع همزمان سردرد، میگرن و عدم تعادل قند خون قبلاً گزارش شده است و ارتباط مشترکی بین میگرن، سردرد و تنظیم قند خون وجود دارد. علاوه بر این، چندین ژن به عنوان عوامل خطر برای میگرن شناسایی شده است.
اکنون، محققان یک رابطه بالقوه را شناسایی کرده اند که ممکن است راه را برای توسعه گزینه‌های پیشگیری و درمان جدید هموار کند.
در مطالعه جدید، داده‌های صد‌ها هزار ژنوم انسان مربوط به افراد مبتلا به میگرن و بدون سابقه میگرن یا سردرد تجزیه و تحلیل شد.
تحقیقات قبلی نشان داده است که چندین مسیر ژنی و بیوشیمیایی وجود دارد که بین میگرن و سردرد و صفات مربوط به قند خون، مانند انسولین ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله مشترک است.
با این حال، مشخص نبود که چگونه این شرایط از نظر ژنتیکی به هم مرتبط هستند.
برای بررسی این رابطه، محققان داده‌های ژنتیکی در مقیاس بزرگ از جمعیت‌های اروپایی را تجزیه و تحلیل کردند.
آن‌ها به دنبال شباهت‌های ژنتیکی بین میگرن، سردرد و ۹ صفت مرتبط با قند خون پرداختند. آن‌ها همچنین مناطقی از ژنوم را شناسایی کردند که با هر دو نوع بیماری مرتبط بودند.
محققان همچنین یک رابطه بالقوه بین افزایش سطح پروانسولین ناشتا و کاهش خطر سردرد را پیشنهاد کردند.
محققان یک متاآنالیز با ویژگی‌های مرتبط با قند خون انجام دادند که به گفته آن‌ها شش نشانگر ژنتیکی جدید مرتبط با میگرن و سردرد را شناسایی کردند و دریافتند که ژن‌های خاصی با این شرایط مرتبط هستند.
آن‌ها شواهدی را گزارش کردند که نشان می‌دهد افزایش سطح پروانسولین ناشتا ممکن است خطر سردرد را کاهش دهد، اما شواهد برای ارتباط بین میگرن و سایر صفات مرتبط با قند خون کمتر واضح بود.
به گفته آن ها ، به طور کلی، این یافته‌ها نشان می‌دهد که میگرن، سردرد و صفات مرتبط با قند خون ممکن است مبنای ژنتیکی مشترکی داشته باشند و بینش‌هایی را در مورد راه‌هایی که در بروز همزمان آن‌ها نقش دارند، ارائه می‌دهد.
دکتر «رفیق‌الاسلام»، نویسنده مطالعه از دانشگاه فناوری کوئینزلند در استرالیا، گفت: «مطالعه ما همپوشانی قابل توجهی بین عوامل خطر ژنتیکی (به عنوان مثال، ژن‌ها و انواع ژنتیکی) برای تنظیم میگرن و قند خون نشان داد، که نشان می‌دهد این شرایط یک مبنای ژنتیکی مشترک دارند. علاوه بر این، ما چندین منطقه ژنتیکی مرتبط با افزایش خطر برای هر دو بیماری را شناسایی کردیم که نشان می‌دهد مسیر‌ها و مکانیسم‌های بیولوژیکی مشابهی دارند.»
این مطالعه نشان داد که عوامل خطر ژنتیکی مشترک برای این بیماری‌ها به طور قابل‌توجهی در مسیر‌های سلولی خاص، از جمله مکانیسم‌های اپی ژنتیک، مسیر‌های خودایمنی، و سیگنال‌دهی سلولی غنی می‌شوند، که سرنخ‌های مهمی در مورد مکانیسم‌های زمینه‌ای این شرایط ارائه می‌دهد و ممکن است به محققان در توسعه درمان‌های جدید کمک کند.
