یک کارشناس مسائل سیاسی با بیان این‌که ایران می‌خواهد در قالب همگرایی منطقه‌ای بدون حضور کشورهای فرامنطقه‌ای امنیت منطقه را بومی‌سازی کند، بسیار پسندیده است، گفت: سخن گفتن از اتحاد برای صلح در منطقه، در تحلیل کلان گامی مثبت در جهت ایجاد نظم و امنیت در منطقه و یک امر ایده‌آل محسوب می‌شود.
مهدی مطهرنیا در گفت‌وگو با ایسنا درباره طرحی که رئیس جمهور با عنوان " ائتلاف امید " و " ابتکار صلح هرمز" قرار است در مجمع عمومی سازمان ملل متحد مطرح کند، گفت: اصولا در امنیت منطقه‌ای، کشورها به چهار دسته تقسیم می‌شوند. نخست ابرقدرت‌ها هستند که دارای حفظ امنیت جهانی بدون کمک دیگران می‌باشند، دسته دوم قدرت‌های بزرگ هستند که در قالب پیمان‌های امنیتی به تعریف امنیت بین‌المللی می‌پردازند. سومین دسته هم قدرت‌های متوسط که مدعی حفظ امنیت منطقه به تنهایی می‌باشند و چهارمین گروه از کشورها نیز آن‌هایی هستند که حداکثر توان‌شان مراقبت از امنیت خود است.
وی تصریح کرد: اکنون ایران در منطقه خاورمیانه و حدفاصل دریاچه خزر و خلیج فارس قرار دارد و به‌عنوان یک قدرت بزرگ منطقه‌ای از دل تاریخ سر بر آورده، از این جهت همیشه در وضعیت هجومی قرار داشته و اگراتحادی ایجاد کرده این اتحاد با مرکزیت و قدرت تهران بر سایر مراکز و قدرت‌های منطقه‌ای حاصل شده است.
این استاد دانشگاه یادآور شد: طرح صلح هرمز نیز بارها بعد از انقلاب اسلامی در قالب‌های گوناگون دنبال شده حتی زمانی که شورای همکاری خلیج فارس تشکیل شد. پس از آن ایران و کشورهای منطقه تلاش کردند تا زمینه‌های همگرایی بیش‌تر را به وجود آورند و همچنین ما شاهد پیمان‌های متفاوتی با کشورهای گوناگون همسایه در این زمینه بوده‌ایم. دبیرخانه‌های دائمی نیز تشکیل شده اما در عمل تا چه اندازه توانسته به موفقیت دست یابد جای پرسش دارد.
این کارشناس مسائل سیاسی همچنین بیان کرد: این‌که ایران می‌خواهد در قالب همگرایی منطقه‌ای بدون حضور کشورهای فرا منطقه‌ای امنیت منطقه را بومی‌سازی کند، بسیار پسندیده است. اما لکنت‌هایی که به واقعیت امر پیش روی ایران است رسیدن به این سامانه و سازمان امنیتی را در درون منطقه از نظر دور می‌سازد و لذا این سخن که بارها از سوی روسای جمهور کشور ما به گونه‌های مختلف مطرح شده نتوانسته در عمل به منصه ظهور برسد.
مطهرنیا در ادامه افزود: مزید بر این مسائل، اکنون ایران با انگشت‌های متفاوت اتهامی رو به رو است که تلاش دارند با ایجاد فضای مناسب، ایران را در موضع بر هم زننده نظم منطقه‌ای معرفی کنند و به اصطلاح شخصیتی طغیان‌گر و بر هم زننده نشان دهند که در این جهت تا حدودی هم موفق بوده‌اند.
وی با بیان این اعتقاد که در چنین موقعیتی با توجه به فشارهای بین‌المللی ناشی از تحریم ایالات متحده آمریکا، سخن گفتن از اتحاد برای صلح در منطقه تا حدودی به‌عنوان گریزگاهی رسانه‌ای در جهت جلب افکار عمومی تلقی می‌شود و به نظر نمی‌رسد در منطق عملی این امکان به وجود آید، گفت: اما در تحلیل کلان گامی مثبت در جهت ایجاد نظم و امنیت در منطقه و یک امر ایده‌آل محسوب می‌شود و هر فردی همان‌گونه که واقعیت‌ها را می‌بیند، نمی‌تواند براساس مسائل و چالش‌های فرا رو در عرصه واقعیت آرمان‌ها را نادیده بیانگارد، از این رو اقدام روحانی یک اقدام مثبت و دارای بار اخلاقی جهت‌دار محسوب می‌شود که پسندیده است.
این استاد دانشگاه به پیشنهاد آمریکا برای ایجاد ائتلاف منطقه‌ای در خلیج فارس اشاره کرد و گفت: منطق و نظام بین‌الملل در حال گذار است، لذا آمریکا با اهداف مشخص و توانایی معین در پی ایجاد یک ائتلاف بین‌المللی برای تضمین امنیت انتقال انرژی در منطقه است اما استقبال از آن به دلیل همین وضعیت و محافظه کاری کشورها در ارتباط با ایجاد این ائتلاف در این دوره گذر تاریخی حتی آمریکا را در یک بافت موقعیتی نسبی در جهت این ائتلاف قرار داده است و تنها برخی از کشورها از جمله انگلیس، کره‌جنوبی، اسرائیل، استرالیا و چند کشور محدود دیگر پذیرای این ائتلاف بین‌المللی شده‌اند.
مطهرنیا در پایان خاطرنشان کرد: در حال حاضر ایران در قالب تحریم‌های بین‌المللی قرار گرفته است و آمریکا هم تحریم‌ها را دیکته می‌کند. از سوی دیگر در چارچوب تئوری جنگ نامتعادل بزرگ نمایی قدرت ایران در منطقه در قالب ایران‌هراسی و در نظام بین‌الملل در قالب اسلام‌هراسی زمینه‌های ایجاد چالش‌هایی را برای ایران فراهم آورده است.
