به نقل از ایسنا، محمد حنیف با اشاره به اینکه نوشت رمان تاریخی به دلیل اینکه پژوهش کار سختی است و ممکن است از عهده هر کسی برنیاید ادامه داد: به نظر میرسد نوشتن رمان تاریخی ارزش کمتری نسبت به رمان اجتماعی و سیاسی دارد.
این نویسنده خاطرنشان کرد: اولین کارهای ادبیات داستانی ایران کاملا سیاسی بودهاند، برخی میگویند اولین کارهای ما رمانهای تاریخیاند درحالی که اولین رمانهایی که به وجود آمد کاملا سیاسی بود.
وی اضافه کرد: برخی معتقدند رمان تاریخی رمانی است که هدفش بیان تاریخ به صورت داستانی و آموزش تاریخ است، به همین دلیل آثار زیادی را که اشاره به تاریخ دارند به عنوان رمان تاریخی میپذیرند، اما برخی این تعریف را قبول ندارند و معتقدند رمان تاریخی به این معنا است که اتفاقات مربوط به رمان در گذشته پدیدار شده باشد، در واقع رمان تاریخی رمانی است که به گذشته میپردازد؛ مانند «رعد و برق بیباران» محمد محمدعلی و «طبل آتش» علیاصغر شیرزادی که حوادث واقعی عنصر اصلی داستان را تشکیل میدهد، درحالی که شخصیتهای رمان غیرواقعیاند، «شاه بیشین» و «آه باشین» محمدکاظم مزینانی، همچنین برخی حتی «بیکتابی» محمدرضا شرفی خبوشان را هم رمان تاریخی میدانند.
وی با اشاره به اینکه رمان تاریخی توصیف وقایع و نبوده و بلکه رمانی است که مسیر گذشته زندگی را بازسازی و به گونهای دیگر ارائه میکند و حس ماندگاری عظمت را در خواننده به وجود میآورد، تصریح کرد:
محمد حنیف درباره محدودیتهای نوشتن این نوع ادبی اظهار کرد: زمانی که از تاریخ میخواهیم بنویسیم باید توجه کنیم در چه دوره تاریخی به چه دوره تاریخی میخواهیم بپردازیم. بدون شک این موضوع تحتتأثیر روح زمانه قرار میگیرد. نویسندهای که در دوره پهلوی میخواست درباره شخصیتی از دوران قاجار بنویسد، دچار محدودیت بود. امروزه هم همینطور است.