اتفاقات روز ششم محرم / تکمیل سپاه عمر بن سعد

در روز ششم محرم بیش از 6 سپاه با نیروهایی بالای 2000 هزار نفر به کربلا رسیدند و به لشگر عمربن سعد در محاصره کاروان امام حسین "ع" کمک کردند.

وقایع روز ششم محرم 

دعوت حبیب بن مظاهر از قبیله بنی اسد برای یاری رساندن به امام حسین "ع"

حبیب بن مظاهر پیش امام می رود و به او می گوید که در همین حوالی قسمتی از طایفه ی بنی اسد زندگی می کنند اگر شما اجازه بدهید به دیدار انها بروم تا برای یاری به شما بیایند، امام حسین "ع" هم به حبیب بن مظاهر می فرماید به انجا برو و پیام مارا به آنها برسان که الان نیاز به یاری اشان داریم.

حبیب بن مظاهر هم به دیدار طایفه بنی اسد می رود و از آنها می خواهد به یاری امام حسین "ع" بیایند ، به انها می گوید که امروز وقت آن است که به عهد خود با پیامبر اسلام وفادار باشید و از خاندان ایشان حمایت کنید.

به محض تمام شدن سخنان حبیب بن مظاهر شخصی بنام عبیدالله بن شبیر از جا می پرد و می گوید من حاضرم ، بعداز عبیدالله هم حدودا 100 نفر آماده شده اند و به همراه حبیب بن مظاهر راهی کربلا شدند.

در میان راه وقتی به سپاه عمربن سعد می رسند و به تعداد سربازان نگاه می کنند به یکباره همگی پا به فرار گذاشته و حبیب بن مظاهر تنها می ماند، بعداز اینکه تمام افراد فرار می کنند حبیب به نزد امام حسین "ع" می رود و ماجرا را تعریف می کند ، امام نیز در جواب به حبیب بن مظاهر می فرماید: هیچ قدرتی بالاتر از خداوند نیست.

بیشتر بخوانید:

اتفاقات روز هفتم محرم الحرام سال 61 هجری قمری

وقایع و اتفاقات روز هشتم محرم الحرام

روز ششم محرم ( نامه امام حسین "ع" از کربلا به برادرش محمد بن حنفیه و قوم بنی هاشم )

در روز ششم محرم الحرام سال 61 هجری قمری امام حسین "ع" نامه ای به اهالی قوم بنی هاشم و برادرش محمد بن حنفیه می نویسد.

مضمون نامه امام به برادرش و قوم بنی هاشم این چنین بود " اَمَّا بَعْدُ، فَكَانَّ الدُّنْيا لَمْ تَكُنْ وَكَانَّ الاخِرَةَ لَمْ تَزَلْ والسّلام " 

(( بنام خداوند بخشنده مهربان ... از حسين بن علی به محمد بن علی و كساني از بنی هاشم كه نزد اويند اما بعد، گويی كه دنيا هرگز نبوده است و گويی كه آخرت پيوسته مي‌‏باشد! والسلام ))

نامه امام حسین "ع" به برادرش و قوم بنی هاشم آخرین نامه از نامه های امام از کربلا به بیرون از کاروانش بود علاوه بر آخرین نامه ، کوتاه ترین نامه ای هم است که امام در جریان واقعه کربلا نوشت.

البته مفهوم این نامه تا به امروز به طور دقیق مشخص نشده است و تعدادی ان را اینگونه معنا کرده اند که منظور امام حسین "ع" این است که : دنیا محلی برای گذر است و تمام خوبی ها و بدی های ان زود گذر است و کسی رستگار است که در آخرت مورد لطف و عنایت خداوند قرار بگیرد.

البته در روز عاشورا امام به یارانش قبل از شروع جنگ هم جمله ای شبیه به این متن را می گوید و در انجا هم جمله را به این شکل معنا کرده اند.