۴
۰
نسخه چاپی

همه چیز درباره کشور ترکیه و مردم آن

همه چیز درباره کشور ترکیه و مردم آن
تُرکیه (به ترکی استانبولی: Türkiye) با نام رسمی جمهوری ترکیه (به ترکی استانبولی: Türkiye Cumhuriyeti)، کشوری اوراسیایی است که بخش بزرگ کشور یعنی آناتولی یا آسیای کوچک در شمال غرب آسیا و خاورمیانه واقع است و بخش کوچکی نیز به نام تراکیه در منطقهٔ بالکان (منطقه‌ای در جنوب شرق اروپا) قرار دارد.
به گزارش اطلاع نیوز

ترکیه درشرق با کشورهای ایران، جمهوری آذربایجان (نخجوان)، ارمنستان، و گرجستان؛ در جنوب شرقی با عراق و سوریه؛ و در شمال غربی (بخش اروپایی) با بلغارستان و یونان همسایه است.

 همچنین ترکیه از شمال با دریای سیاه، از غرب با دو دریای کوچک مرمره و اژه و از جنوب غرب با دریای مدیترانه مرز آبی دارد. دو تنگه راهبردی بسفر و داردانل نیز در اختیار ترکیه است.

فهرست مطالب:

هویت - مکان و جغرافیا - آمارگیری - زبان - تاریخ و روابط قومی نژادی - شهرسازی و معماری - عادات غذایی - اقتصاد - تجارت - طبقه بندی اجتماعی - فعالیت نظامی - وضعیت جنسیتی - ازدواج و خانواده - مذهب

شما می توانید برای اطلاع از قیمت لیر ترکیه به صفحه لینک شده مراجعه کنید.

گرایش

تعیین هویت: کلمه انگلیسی "Turkish" از کلمه باستانی ترکیه، "Türk" می آید که می تواند به عنوان اسم خاص یا صفت استفاده شود. نام کشور ترکیه به این شکل نوشته می شود "Türkiye". بعد از ده ها سال تعلیمات و تلقین های ملی، شهروندان این کشور بدون در نظر گرفتن هویت ملی، خود را به عنوان قوم ترک شناخته اند. اقوام مختلفی در این کشور که ترک نیستند مثل کردها در جنوب شرقی، عرب ها در جنوب، لاز در غرب ساحل دریای سیاه و گرجی ها در شمال شرقی و شمال غربی ترکیه، دو برابر قوم ترک این کشور هستند.

مکان و جغرافیا: کشور ترکیه جزئی از آسیا و بخش کوچکی از اروپا را اشغال کرده است. مساحت آن 301382 مایل مربع (814578 کیلومتر مربع) است و از سمت غرب محدود به دریای اژه ای؛ از سمت شمال غربی دریای مرمره، یونان و بلغارستان؛ از شمال به دریای سیاه؛ از شرق به گرجستان، ارمنستان، آذربایجان و ایران و از جنوب به عراق، سوریه، و دریای مدیترانه محدود می شود. گرچه استانبول (قسطنطنیه سابق) شهر اصلی و پایتخت امپراتوری عثمانی بوده است اما اولین رئیس جمهور ترکیه، مصطفی کمال آتاتورک، آنکارا که یک شهر آناتولی داخلی می باشد را به عنوان پایتخت در سال 1923 انتخاب کرد زیرا به لحاظ نظامی آنکارا دارای امنیت بیشتر و راحت تری برای دفاع نسبت به استانبول بود. این انتخاب همچنین سیاست ناسیونالیستی (ملی گرایی) آتاتورک را به تصویر کشید، زیرا آنکارا نسبت به استانبول گرایش ترکی بیشتری داشت و کمتر بین المللی محسوب می شد. 

ترکیه دارای 4،455 مایل خط ساحلی است و قسمت داخلی آن شامل کوه ها، تپه ها، دره ها و فلات مرکزی بلندی می باشد. به جز آنکارا در فلات مرکزی آناتولی دشت های ساحلی غربی عمدتا متراکم تر و صنعتی تر از مناطق مرکزی و شرقی هستند. از آنجا که آسیای صغیر در طول قرن ها محلی برای اقامت لدی ها، هتیت ها، یونانی ها، رومی ها، بیزانتها، سلجوقی ها و عثمانی ها بوده است، نقطه نقطه از آن با آثار هنری و تاریخی پوشانده شده است. 

از لحاظ فیزیکی، کشور به چهار منطقه تقسیم می شود.

منطقه دریای سیاه دارای آب و هوای معتدل و نسبتا بارندگی بسیار است و توسط رشته کوه های پونتی احاطه شده است. غرب این کشور  برای کشاورزی، از جمله غلات، سبزیجات، میوه ها، آجیل و تنباکو شهرت دارد. در قسمت شرقی که مرطوب تر است، با گذشتن از کوه ها به دشت های ساحلی باریکی میرسید که به ندرت بیش از بیست و پنج کیلومتر طول دارند. مردمان دریای سیاه از مناطقی نزدیک به روخانه ها مثل دره ها و دشت های آبرفتی به صورت شیب های تند برای کشاورزی، کشت سبزیجات و میوه ها استفاده می کردند. چای، محصول اصلی فروش نقدی، تا سال 1960 محبوب نشده بود.

بعضی از روستاییان باغبانی و چوپانی را ترکیب کرده که شامل چراندن گله ی کوچکی از گوسفندان، بزها و گله ای از گاو ها، در مراتع پست در زمستان و مراتع بلند در تابستان می شود.

تا همین اواخر به غیر از کشاورزی پیشرفت صنعتی در این منطقه وجود نداشت و به همین دلیل عمده مردم دریای سیاه برای کار به شهرهای مجاور در مناطق تجاری دریایی و یا شهرهای بزرگتر می رفتند و برای استراحت به شهر خود بازمیگشتند. در این میان زنان در خانه مانده و فعالیت های کشاورزی را انجام میدادند و از دام ها مراقبت می کردند.

ناحیه فلات مرکزی آناتولی با کوه ها و درختان پوشیده شده است. دارای اقلیم نیمه خشک و نسبتا کم آب است و بیشترین دما را در تابستان و کمترین دما را در زمستان دارد. روستاییان به دامداری مشغول هستند و گندم، جو و چغندرقند کشت می کنند. مناطقی که برای کشاورزی مناسب نیستند، برای چرای گله گوسفندان،گاوها و بزها مورد استفاده قرار می گیرند. آناتولی شرقی، منطقه ای کوهستانی، دورافتاده، توسعه نیافته و کم جمعیت است. در مقایسه با مناطق دیگر آناتولی بدلیل ارتفاع و درجه حرارت سرد، این منطقه برای کشت محصول مناسب نمی باشد. از لحاظ تاریخی، مردم این منطقه عمدتا مشغول دامپروری بودند به خصوص بومیان منطقه که کوچ نشین بودند.

منطقه ساحلی مدیترانه توسط کوه های توروره پوشانده شده است. این منطقه دارای آب و هوای مدیترانه ای با تابستان های گرم و خشک و زمستان معتدل و مرطوب می باشد. بخش شرقی، در محدوده مرسین و آدانا، که به عنوان تولید کننده گسترده پنبه توسط مالکین ثروتمند شناخته می شود. مرسین یک بندر مهم و مرکز پالایشگاه نفتی است. منطقه غربی آن منطقه ای پر از درختان موز و مناسب کشت مرکبات می باشد. مردم سمی نومادیک به طور سنتی از کوه های توروس استفاده می کردند تا گوسفندان، بزها، گاو ها و شترها را به چرا ببرند. زنان دامپرور از پشم دام ها برای بافت فرش های ترکیه ای، قالیچه های پشمی، قالیچه و خورجین استفاده می کنند. گردشگری در حال حاضر یک صنعت بزرگ محسوب می شود. منطقه اژه هم آب و هوای مدیترانه ای دارد و شامل دشت های حاصلخیز و جلگه های آبرفتی و همچنین تپه ها و کوه ها است. انواع مختلفی از محصولات از جمله مرکبات، زیتون، آجیل، آفتابگردان، تنباکو، چغندر قند، دانه، میوه ها و سبزیجات در این منطقه تولید می شود. همچنین بسیاری از کشاورزان موفق و ممتاز ترکیه و کارخانه های تولید مواد غذایی در این منطقه هستند. ازمیر مرکز عمده تجاری و صنعتی در منطقه است و سومین شهر بزرگ و دومین بندر بزرگ محسوب می شود.

منطقه مرمره استانبول، تقاطع اروپا و آسیا، منطقه ای پرجمعیت، تجاری، صنعتی و گردشگری است. آب و هوای آن معتدل و دارای خاکی حاصلخیز است و خط ساحلی وسیعی دارد. در نتیجه ی پیشرفت و توسعه در این شهر، درصد زیادی از مردم استانبول بیشترین فعالیت های غیر کشاورزی، نسبت به شهرهای دیگر کشور دارند. فعالیت عمده ی آنها در زمینه های صنعت جهانگردی، تجارت، حمل و نقل، مد، ادبیات، هنر و سرگرمی می باشد. طی چند دهه، جریان مداومی از مهاجران، از تمام نقاط کشور جذب این شهر می شوند. 

 

آمارگیری: آمار افزایش جمعیت در سال 1998، پس از دهه ها رشد سالانه بیش از 2.5 درصد، به 1.6 درصد کاهش یافت. جمعیت در سال 1998 به میزان 64,566,511 نفر تخمین زده شد که 65 درصد از مردم در مناطق شهری و 35 درصد در سی و پنج هزار روستای کشور زندگی می کردند.

ترکیه جمعیت خود را بر اساس قومیت طبقه بندی نمی کند. باید آمار رسمی از اندازه اقوام تخمین زده شود. حداقل پنجاه و پنج گروه قومی غیر ترک وجود دارد، از جمله سایر مردم ترکیه مانند اویغور، کیریزیز، قزاق ها، ازبک ها، بالکار و آذربایجانی ها زبان های ترکی مختلفی دارند و کسانی که زبان های غیر ترکی دارند عبارتند از کردها، ارامنه، یونانیان، سیاه پوست ها، گرجی ها، لاز ها، عرب ها، روم (کولی ها)، اسست، آلبانی ها و چچنی ها هستند. کردها بزرگترین این گروهها هستند که احتمالا بیش از 10 میلیون نفر جمعیت دارند و بعد از آن عرب ها در امتداد خط سوریه حدود یک میلیون نفر و لازها در منطقه ساحلی دریای سیاه که در حدود 300 هزار نفر می باشند.

وابستگی زبانی: اصلیت ترک ها از آسیای مرکزی سرچشمه می گیرد. ترکی متعلق به خانواده زبان آلتایی است. اولین شواهد از نوشتار در ترکیه بر میگردد به قرن هشتم میلادی که کتیبه ای رمزی در سنگ ستون های امتداد رودخانه اورخون در نزدیکی امروزی اولانباتور، مغولستان کشف شد. پس از قرن نهم، هنگامی که ترک ها شروع به حرکت به سمت خاورمیانه و ترویج اسلام کردند، زبانشان پس از قرن نوزدهم تحت تاثیر زبان فارسی و عربی قرار گرفت. پس از تأسیس جمهوری ترکیه، بسیاری از کلمات عربی و فارسی با واژه های مشتق شده از ترکی باستانی جایگزین شدند. به عنوان بخشی از برنامه های آتاتورک برای ترکیه، همه شهروندان مسلمان از نظر قانونی مجبور به صحبت کردن و نوشتن به زبان ترکی شدند و تا سال 1991، انتشار، پخش رادیویی و سخنرانی های عمومی به زبان های غیر ترکی به طور قانونی ممنوع شد. امروزه اکثریت قریب به اتفاق جوانان این کشور به زبان ترکی صحبت می کنند. با این حال، بسیاری از کردها در جنوب شرقی ترکیه به خوبیه زبان ترکی، کردی صحبت می کنند. 

تاریخ و روابط قومی نژادی 

ظهور ملت: ترکیه امروزه در سال 1923 زاده ی چند ملیتی و چند زبانه ی امپراطوری عثمانی است که بین قرن چهاردهم و اوایل قرن بیستم وجود داشت و بسیاری از خاورمیانه و بخش هایی از جنوب شرقی اروپا و شمال آفریقا را در قرن شانزدهم را تحت سلطه خود داشت. در قرن نوزدهم زمانی که بلکان ها و مناطق دریای خزر از سلطه امپراتوری جدا شدند، بسیاری از شهروندان عثمانی غیر ترکی به آناتولی و تراکیه (تراکیه یا تراس، قسمت شمالی یونان باستان که امروزه در قسمت جنوب بلغارستان، شمال شرق یونان و قسمتی از ترکیه قرار دارد) فرار یا مهاجرت کردند. با فروپاشی امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول، مرکز اصلی امپراطوری های قدیمی - استانبول و آسیای میانه - به عنوان جمهوری ترکیه تحت رهبری مصطفی کمال (که بعدها مصطفی کمال آتاتورک نامیده می شد) در آمد. به منظور ایجاد ترکیه مدرن و سبک غربی و دولت سکولار، آتاتورک اسلام را به عنوان مذهب دولتی برکنار کرد و قوانین رسمی غرب را تصویب کرد و یک نظام آموزشی سکولار را تاسیس کرد که در آن همه شهروندان جوان مسلمان بدون توجه به قومیت آموزش داده شدند. بعد از قرن ها ازدواج میان اقوام مدیترانه ای و بالکان و جذب آن ها به امپراطوری عثمانی و دولت ترکیه، اکثریت قریب به اتفاق های ترک ها امروز  به لحاظ جسمی شباهت زیادی به اروپایی های جنوبی و آسیای مرکزی دارند. 

هویت ملی: دولت طی یک تحقیق گسترده در مورد تاریخ، افتخارات کشور ترکیه و امپراتوری عثمانی را در نظر مردم بسیار پر رنگ کرد تا بدان افتخار کنند و حتی در صورت لزوم برای خود تاریخ غرورآفرین ایجاد کرد. سیاست رسمی تربیت ناسیونالیست ترکیه تا حد زیادی موثر بود. به استثنای برخی کردها، اکثریت اقوام و شهروندان این کشور بدون در نظر گرفتن نسب های غیرترکی، خود را با افتخار ترک معرفی می کنند. 

روابط قومی: بعد از پیمان لوزان پس از جنگ جهانی اول، تنها ارمنیان مسیحی، یونانیان ارتدکس و یهودیان مجاز به حفظ مؤسسات دینی و آموزشی خود بودند. از سال 1999، تنها زبان های غیر ترکی که در مدارس دولتی آموزش داده میشود، زبان های اروپای غربی و عربی بوده است. 
حدود نیمی از کردها در جنوب شرقی ترکیه، و در سرزمین سنتی خود ساکن هستند. بسیاری افراد از این مناطق تحت تاثیر تحصیلات، کار، خدمت سربازی و ازدواج خود را ترک می دانند. از دهه 1970، تعداد رو به افزایشی از کردها، ریشه های غیر ترکی خود را، که به طور جزئی در زبان کردی، یک زبان هندو اروپایی مربوط به ریشه فارسی را کشف کرده اند. اگر چه استفاده از زبان کردی در سخنرانی ها و نشریات عمومی از سال 1991 قانونی بوده است اما دادستان اغلب سخنگویان کرد را دستگیر کرده و مجلات کردی را تحت قانون ضد تروریست محکوم می کند زیرا اعتقاد بر این است که این فعالیت ها در جهت تبلیغ جدایی طلبی انتشار میابد. دادستان همچنین از بخش های دیگر قانون کیفری برای محدود کردن زبان قومی استفاده کرده است. از سال 1999، پخش برنامه ها به زبان کردی غیرقانونی باقی مانده است. شعبه شرکت ایجاد شده برای ترویج زبان و فرهنگ کرد استان شانلی‌اورفه (جنوب شرقی ترکیه) مرکز فرهنگی بین النهرین، در سال 1997 توسط استاندار تعطیل شد. در سال 1997 دفتر فرماندار استانبول به بنیاد فرهنگ و تحقیقات کردستان برای ارائه کلاسهای زبان کردی اجازه فعالیت نداد. برخی از کردها خواستار حقوق فرهنگی و حتی استقلال و یا خودمختاری منطقه ای برای جنوب شرقی هستند. افراد عضو این حذب جدایی طلب به نام پ ک ک، عمدتا در جنگ کشته شده اند. اقدامات ارتش ترکیه باعث بوجود آمدن حمایت از پ ک ک شده و گاهی اوقات این حزب حملات مرزی را از شمال عراق سازماندهی می کند.

ارتش ترکیه بیش از یک میلیون غیر نظامی را مجبور به ترک جنوب شرقی کرده و بیش از دو هزار روستا را نابود کردند. در ماه ژوئن 2000، یک دادگاه ترکیه عبدالله اوجالان، رهبر حزب پ ک ک را محکوم کرد و به قتل رساند. کردها در ترکیه، اروپا و سایر کشورها در حمایت از او تظاهرات کردند. اوجالان این حکم را به دادگاه حقوق بشر اروپا برای تجدید نظر فرستاد. مجازات اعدام اوجالان روابط کشور با شهروندان کردش را شدیدا تحت فشار قرار داد. 

در سال های اخیر اقوام، گرجی، چرکس و لاز تلاش کرده اند زبان های غیر ترکی و سنت های فرهنگی خود را در حد مجاز قانون ترکیه بازسازی کنند. در اوایل دهه 1990، گروهی از ترکان گرجستان شروع به چاپ "Çveneburi"، یک نشریه فرهنگی کردند که مختص به شعر، ادبیات و فولکلور گرجستان است. این افراد خود را مسلمانان و شهروندان ترکیه با اقوام غیرترکی و تبار غیر عثمانی می دانند. 

در واقع اکثر شهروندان، یک فرهنگ مشترک ترکی با برخی از مناطق منطقه ای، شهری، روستایی، طبقه اجتماعی و تنوع قومی دارند. به خصوص در بین مسلمانان اهل سنت با سابقه های مختلف قومی و فرهنگ ازدواج با یکدیگر بوده است. دولت بدون توجه به قومیت همه شهروندان را به عنوان ترک می پذیرد و هیچ اطلاعات قانونی، تحصیلی یا شغلی در رابطه با قومیت و هیچ کارت شناسایی قومی وجود ندارد.

ترکیه از رفتار مردمش در کشورهای همسایه مانند بلغارستان، عراق و ایران ابراز نگرانی کرده است. با این حال، ترکیه در درجه اول نسبت به حقوق ترک ها در اروپا نگران است. در حال حاضر ترکیه عضو وابسته اتحادیه اروپا است. از دهه 1960، میلیون ها شهروند ترکیه ای به کشورهای اروپای غربی برای کار مهاجرت می کنند و تنها درصد کمی از آنها دارای تابعیت اروپایی هستند. در نتیجه حدود سه میلیون شهروند ترکیه ای تا کنون در اروپا زندگی می کنند. برای آنکارا، این نیروی کار در خارج از کشور، هم نکات مثبت و هم نکات منفی دارد.  در حالی که آنها پول هنگفتی برای خانواده خود می فرستند از طرفی بسیاری از آنها در معرض دیدگاه های سیاسی و مذهبی هستند که در ترکیه ممنوع است. برای مثال، حدود 20 تا 25 درصد از شهروندان ترکیه در کردستان هستند. بسیاری از آنها از ریشه های قومی خود آگاهی نداشتند تا اینکه توسط ملی گرایان کرد در اروپا آموزش دیدند. ملی گرایان کرد توانستند همدردی بسیاری از اروپایی ها را به دست بیاورند. سرکوب فرهنگی که توسط دولت ترکیه اجرا می شود، موجب نقض قرارداد اروپایی برای حمایت از حقوق بشر و آزادی های اساسی می شود، معاهده ای که آنکارا تصویب کرده و موظف به رعایت آن است. 

شهرسازی و معماری: معماری و شهرسازی این کشور از عوامل اقتصادی، طرز تفکر سیاسی، محیط زیست، سنت و ایده های خارجی تاثیر گرفته است. معماری عثمانی با عناصر وابسته به بروم شرقی و اسلامی و نمایش فرهنگی روشنی از تاریخ گذشته امپریالیستی (شاهنشاهی) بود. رهبران جمهوری جدید خواستار معماری دیگری بودند که چشم انداز جدید خود را نسبت به یک دولت و ملت غربی و سکولار اعلام کند. یکی از اهداف جمهوری این بود که با فرهنگ مادی و تکنولوژی غرب خود را سازگار کنند. از این رو، آنها برای کمک به ایجاد یک پایتخت جدید در آنکارا به اروپای غربی تبدیل شدند. آنکارا یک لوح سفیدرا نشان داد که در آن دستور جدید ساخت ترکیه بود. در اوائل دهه 1920، این شهر با جمعیتی بیش از 20.000 نفر، که با خیابان های مار پیچ باریک و خانه های ساده و آجری ساخته شده بود. در سال های اولیه جمهوری، آنکارا با ساختمان های برجسته ای از دولت ساخته شد که نشان دهنده جاه طلبی و قدرت دولت جدید بود.

اگر چه برخی از طراحی های اولیه ساختمان ها ارتباط خاصی با گذشته و یادگارهای امپراتوری عثمانی دارد، معماران مدرن و مقامات دولتی این سبک را نادرست در نظر گرفتند. پس از سال 1927 سبک های معماری معاصر که از اروپا الهام گرفته شده جایگزین احیاگرایی عثمانی در ساختمان سازی شد. در اواخر دهه 1920 و اوایل دهه 1930 در نتیجه یک بحران اقتصادی، دولت به شکل های معماری بین المللی تحت تأثیر مدارس باوهاوس(باوهاوس یا خانه معماری نام یک مدرسه ی معماری و هنرهای کاربردی در آلمان بود که از سال ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۳ به آموزش کارآموزان معماری پرداخت و در این زمینه بسیار موفق عمل کرد) علاقه مند شد. در دوره پیش از جنگ جهانی دوم، معماری رسمی کشورهای آلمان و ایتالیا بر معماری سنتی کشور ترکیه غالب شد. ساختمان مجلس ملی آنکارا (1960-1938) روح معماری ملی سوسیالیستی را نشان می دهد. در مناطق مسکونی، "طبقه سرمایه دار جمهوری خواه" که شامل مقامات نظامی و غیرنظامی میشد، نقش مهمی در پذیرش معماری مدرن داشتند. ساختمان های غربی با لوله کشی و برق داخلی مناسب دریچه ای تازه بدون ارتباط با گذشته به سوی معماری معاصر باز کردند. پس از جنگ جهانی دوم، این سبک بین الملل شایع تر شد. طرح موقعیت و مکان آن ها توسط عناصر هندسی کاربردی مشخص شد و برای نمای ساختمان ها از سیستم های شبکه استفاده کردند. هتل هیلتون استانبول (1952) نمونه ای بارز و بسیار چشم گیر از این سبک بود.

در سال 1960، مدرسه باوهاوس با تاکید بر تولید انبوه ساخت مسکن شهری برای طبقه متوسط در آنکارا و برخی از دیگر شهرستانها تاثیر به سزایی گذاشت. در سال 1959 اولین آسمان خراش ترکیه، یک ساختمان اداری تجاری، در آنکارا ساخته شد. از آن زمان، آسمان خراش های مدرن و ساختمان های بلند دولتی، تجاری و آپارتمانی بیشتری شهرهای بزرگ را تغییر داده اند. از سال 1950، مراکز شهری مدرن توسط خانه های بدون مجوز ساخته شده و غیر استاندارد احاطه شده بود که بوسیله مردم روستایی در مدت زمان کوتاهی ساخته شده بود. 

سبک خانه ها در شهرهای کوچک و روستا مطابق با سنت، ساختار خانواده، محیط زیست، مصالح ساختمانی محلی و درآمد انها ساخته می شد. تنوع قابل توجهی در ظاهر خارجی هر منطقه وجود دارد. 

خانه ها به یک selamlîk (یک اتاق پذیرایی عمومی) و یک حرمسرا (بخش خصوصی خانواده) تقسیم می شوند. در خانه های سنتی، مهمانان مرد تنها حق ورود به سلاملیک را داشتند، جایی که بتوانند با مردان عضو خانواده صحبت می کنند، در حالی که زنان در حرمسرا حضور داشتند. در بسیاری از این خانه باغ یا باغچه ای برای زنان تعبیه شده بود که آنها بتوانند به امور شخصی خود بپردازند و با همسایگان خود صحبت کنند. 

در شهرها و روستاهای کوچک، مردان در فضای عمومی رفت و آمد داشتند در حالی که زنان به فضای خصوصی خانه تسلط داشتند. در مساجد نیز برای زنان جایگاه جداگانه ای در نظر می گرفتند که در آنجا به راحتی بتوانند دعا و عبادت کنند. در فضاهای عمومی مثل تماشاخانه ها، پارک ها، سواحل و رستوران ها نیز مکانی برای مردان مجرد و مکان دیگری برای خانواده ها و زنان مجرد وجود داشت. در وسایل نقلیه عمومی جایگاه مناسبی برای نشستن یک مرد در کنار یک زنی که نسبتی با او ندارد نبود. در سال های اخیر، بسیاری از این محدودیت ها در شهرهای بزرگ کاهش یافته است، اما قهوه خانه ها و برخی از میخانه ها در انحصار مردان باقی مانده است.

غذا و اقتصاد

غذا در زندگی روزانه، غذاهای ترکی شامل انواع مختلف خورشت سبزیجات و گوشت (بره و گوشت گاو در درجه اول)، بورک، انواع کباب، دلمه ها و نانی که با هر وعده غذایی خورده می شود. بورک شیرینی پخته شده بصورت بسیاری از لایه های نازک خمیر که با پنیر، اسفناج و یا گوشت درست می شود. 

گوشت، بادمجان، ادویه جات و ترشی جات مواد غذایی مورد علاقه ترک ها می باشد. کباب غذایی است که با گوشت به صورت قطعه قطعه در یک سیخ و بر روی حرارت و یا به صورت کوفته در ظروف پخته می شود. 

یک وعده غذایی معمولی متشکل از سبزی، خورشت گوشت همراه با یک ظرف پلو و سالاد، با میوه می باشد. بورک و دلمه می تواند جایگزین خورشت ها شود. در مواقع خاص از دسرهای شیرین مثل باقلوا استفاده می شود. غذای شب ترک ها معمولا ساده تر است و یا غذای باقی مانده از ظهر را مصرف می کنند. نوشیدن آب در هنگام خوردن ناهار و شام متداول است.

آماده کردن و تهیه غذا بر اساس منطقه و قومیت متفاوت است. به عنوان مثال مردم دریای سیاه با انواع غذاها با ماهی معروف است که مهم ترین آن ماهی کولی می باشد در حالی که مناطق شرقی غذاهای تندی دارند. دارکوشی ها به تهیه مرغ در یک نوع سس گردو معروف هستند، در حالی که غذاهای گرجی بیشتر با نان ذرت و سوپ ذرت شناخته شده هستند. لحم‌عجین و یا پیتزا ارمنی، که از استان های جنوبی که توسط ارمنی ها اشغال شده بود وارد منوی غذایی این منطقه شده است.

همه شهرستانها رستوران های متعدد و غرفه میان وعده دارند و بسیاری از غذاها مانند کباب، سوپ، خوراک های گوشتی با پیاز (نان صاف)، شیرینی ها و ماهی ها را سرو می کنند و باقی آنها غذاهای مختلفی از جمله سبزیجات، شیرینی ها و نوشیدنی ها را ارائه می دهند. رستوران های ارزان قیمت نیز برای کارگرانی که فقط یک وعده صبحانه و یک وعده شام می خورند ایجاد شده است. رستورانهای سطح بالاتر معمولا بخش هایی برای زنان و خانواده ها در نظر می گیرند و همچنین فست فودهای زنجیره ای آمریکایی در شهرهای بزرگ بسیار محبوب شده اند.

تابو بزرگ مواد غذایی در ترکیه گوشت خوک است، که به مسلمانان حرام شده است. گرچه قرآن الکل را نیز ممنوع کرده است، اما بسیاری از ترکان به نوشیدن آبجو، شراب و مشروبات الکلی علاقمند هستند. برخی از بخش های جامعه مسلمان، غذاهای دیگری را نیز به عنوان تابو در نظر می گیرند، گرچه مذهب اسلام آنها را ممنوع نمی کند مانند Yürüks قبیله ای از ترکیه که عشایر محسوب می شوند، به جز انواع ماهی از باقی غذاهای دریایی اجتناب می کنند. اعضای فرقه علوی اسلام خرگوش را منع می کنند زیرا آن را قاعدگی می خورند. ترک ها در استان شمال باختری Balikesir خوردن حلزون ها را ممنوع می کنند و ادعا کرده اند که قرآن آن را حرام کرده است. 

عادات غذایی در مراسمات رسمی، روزهای مقدس و جشن ها با غذاهای ویژه همراه است. این جشن ها شامل کباب گوشتی با گوجه فرنگی و بورک است. برای ماه مقدس اشور که بعد از جشن ماه مبارک رمضان می آید، بسیاری از خانواده ها یک نوع پودینگ به نام Ashure را برای مهمانان، دوستان و همسایگانشان آماده می کنند. با توجه به عادت، Ashure باید حداقل پانزده مواد مختلف مانند نخود فرنگی، لوبیا، بادام، غلات، برنج، کشمش، گل رز، دانه های انار، پرتقال، انجیر و دارچین داشته باشد. نوشیدنی های ترکیه شامل چای در تمام طول روز، قهوه غلیظ معمولا پس از غذا، دوغ (برگرفته از آب و ماست)، بوزا (نوشیدنی بلغور تخمیر شده) و راکی (نوشیدنی الکلی که از گیاه انیسون به‌دست می‌آید) است. نوشیدنی های گازدار برای جوانان بسیار محبوب شده و باغ های آبجو در شهرهای بزرگ به پاتوقی برای مردان تبدیل شده است.

اقتصاد پایه، ترکیه در تولید مواد غذایی خودکفا است. ماهیگیران، کشاورزان و دام پروران انواع مختلفی از ماهی ها، سبزیجات، میوه ها، آجیل و گوشت را برای مصرف کنندگان تهیه می کنند. با این حال، سوء تغذیه در برخی از بخش های فقیر و کوچک شهری از جمله جمعیت روستایی در مناطق جنوب شرقی دیده می شود. 

در سال 1996، بخش کشاورزی 15 درصد به تولید ناخالص ملی کمک کرده و 43.1 درصد از نیروی کار در بخش کشاورزی مشغول به کار شدند. ترکیه غلات، پالس ها (لوبیا، بنشن ...)، محصولات صنعتی، شکر، آجیل، میوه های تازه و خشک، سبزیجات، روغن زیتون و محصولات دام را صادر می کند. با این حال اگر پنبه و پشم را در نظر بگیریم، کشاورزی می تواند سهم بیشتری در صادرات داشته باشد. 

از سال 1984، ترکیه سیاست خود را در مورد واردات مواد غذایی آزاد کرده است. محصولات روزانه و مواد غذایی لوکس، به ویژه از کشورهای عضو اتحادیه اروپا، در اکثر شهرهای بزرگ در دسترس هستند.

بیشتر کشاورزان محصولات خود را هم برای فروش و هم برای مصرف خانگی تولید می کنند. تعداد کمی از آنها در تمام زمینه ها خودکفا هستند به عنوان مثال اکثریت آنها از یک شبکه معتبر بازارهای محلی و منطقه ای و همچنین عمده فروشان بزرگ برای فروش محصولات مازاد خود استفاده می کنند.

زمین و اموال، بین سال های 1920 و 1970، دولت بیش از سه میلیون هکتار زمین های عمدتا دولتی را به دهقانان بدون زمین تقسیم کرد. اگر چه هیچ بررسی جامعی در مورد املاک انجام نشده است اما اعتقاد بر این است که اکثریت کشاورزان بر روی زمین های خودشان کار می کنند. با توجه به اطلاعات و داده های سرشماری کشاورزی در سال 1980، 78 درصد از مزارع پنج هکتار یا کمتر به ترتیب 60 درصد کل زمین های کشاورزی را تشکیل می دهند. 23 درصد مزارع بین پنج تا بیست هکتار بوده و 18 درصد از کل زمین های کشاورزی را تشکیل می دهند. کمتر از 4 درصد بیش از صد هکتار بوده و 15 درصد از زمین های کشاورزی را شامل میشده است. کمتر از یک پنجم از کشاورزان، زمین هایی که بر روی آن کار می کنند را اجاره می کنند. اجاره دهندگان به طور کلی نیمی از محصول را دریافت می کنند، باقی مانده به مالکان که دانه و کود را تامین می کنند میرسد. بیشتر روستاها دارای مراتع مشترک برای گله حیوانات خود هستند. در گذشته، جنوب آناتولی دارای مالکیت ارباب رعیتی بود که تمام روستاها را در اختیار داشتند. بسیاری از مزارع بزرگ به شرکت های مدرن کشاورزی تبدیل شدند که بر روی ماشین آلات، آبیاری و کودهای شیمیایی سرمایه گذاری می کنند. اینطور مزارع بر روی میوه های با ارزش و محصولات صنعتی متمرکز هستند و کشاورزان فقیر و ضعیف را استخدام می کنند. 

صنایع عمده، اقتصاد ترکیه ترکیبی از شرکت های خصوصی و دولتی اقتصادی (SEE ها) است. از دهه 1920 تا 1980، دولت مختص به بسیاری از شرکت های بزرگ تولیدی، بانکی و ارتباطات بود. از آن زمان به بعد سیاست خصوصی سازی SEE ها پیگیری شده است. در حال حاضر کارخانه ها محصولات متنوعی از جمله غذاهای فرآوری شده، منسوجات و کفش، آهن و فولاد، مواد شیمیایی، سیمان، کود، لوازم آشپزخانه، رادیو و تلویزیون تولید می کنند. صنایع مونتاژ نیز ترکیبی از قطعات وارداتی و داخلی استفاده می کنند. خودروها، کامیون ها و اتوبوس ها و نیز هواپیما در این شرکت ها مونتاژ و اسمبل می شود.

تجارت، از دهه 1980، تجارت نقش مهمی در اقتصاد ایفا کرده است. با ورود ترکیه به اتحادیه اروپا (EU) در سال 1995 تجارت با کشورهای عضو این اتحادیه تسهیل می شود. 

در سال 1997، صادرات ثبت شده و رسمی به 26 میلیارد دلار رسید (ایالات متحده آمریکا) و با صادرات غیرقانونی، چیزی معادل 5.8 میلیارد دلار صورت گرفت. کالاهای عمده صادراتی شامل پارچه و پوشاک (37 درصد)، محصولات آهن و فولاد (10 درصد) و مواد غذایی (17 درصد) بود. شرکای اصلی صادرات عبارت بودند از آلمان (20 درصد)، ایالات متحده (8 درصد)، روسیه (8 درصد)، انگلستان (6 درصد) و ایتالیا (5 درصد).

واردات در سال 1997 به 46.7 میلیارد دلار رسید. کالاهای وارداتی شامل ماشین آلات (26 درصد)، سوخت (13 درصد)، مواد اولیه (10 درصد) و مواد غذایی (4 درصد) بودند. شرکای اصلی واردات عبارت بودند از آلمان (16 درصد)، ایتالیا (9 درصد)، ایالات متحده (9 درصد)، فرانسه (6 درصد) و انگلستان (6 درصد).

تقسیم کار، اکثر شغل ها براساس سن، مهارت، تحصیلات، جنسیت و در برخی موارد خویشاوندی تعیین می شود. بسیاری از کسب و کارهای کوچک متعلق به خانواده ها و در شهرها و شهرستانها وجود دارد. در آن کسب و کارها، جوانان، به ویژه پسران، از سن کودکی آموزش می بینند تا این کسب و کارها کنند. تا دهه 1960، بسیاری از جوانان، به ویژه مردان، مهارت های خود را در سیستم پایه سنتی آموزش دیدند. امروزه وزارت آموزش و پرورش هزاران مدرسه فنی و حرفه ای پایه و پیشرفته برای مردان و زنان را ایجاد کرده است. 

ترکیه دارای دانشگاه های متعددی است که در آن دانش آموزان هر دو جنس تحصیل و در زمینه های تجاری، پزشکی، مهندسی، وکلالت، معلمی، حسابداری، بانکداری و معماری کسب دانش می کنند. مشاغل خدمات ملکی به متقاضیانی نیاز دارند که دوره های مقدماتی آموزشی را ببینند و امتحانات کتبی را پاس کنند. 

قانون ترکیه به طور کلی اشتغال کودکان زیر 15 سال را ممنوع می کند، مگر کودکانی که در سن 13 و 14 سالگی تحت اموزش در مدرسه یا دوره های حرفه ای ثبت نام کرده باشند، اجازه دارند کار نیمه وقت انجام دهند. اما در عمل، کودکان خانواده های فقیر برای کسب درآمد مورد نیاز کار می کنند. همراه کار در مزرعه، پسران زیر سن قانونی در باغ ها و همچنین به عنوان پیشخدمت، مغازه های تعمیر خودرو و صنایع دستی، صنایع چوبی و فلزی کار میکنند و دختران زیر سن قانونی معمولا در صنایع دستی مشغول به کار هستند. 

طبقه بندی اجتماعی

رده و اختلاف طبقاتی، مهمترین عوامل تعیین کننده وضعیت اجتماعی، ثروت و آموزش هستند. طبقه بندی های اصلی عبارتند از: طبقه ثروتمند و تحصیلکرده، طبقه متوسط شهری، طبقه پایین شهری، طبقه روستایی صاحب ملک و عموم مردم روستایی. تحصیلات دانشگاهی کمترین شرط برای ورود به طبقه تحصیلی شهری است که در آن زمینه های فراوانی وجود دارد. تفاوت ها می تواند بین طبقات متوسط رو به بالا و شهری کشیده شود. طبقه بالا شهری شامل چندین گروه با موقعیت بالا که با معیارهایی مثل آموزش و پرورش، نفوذ سیاسی و ثروت تعیین می شود. بازرگانان ثروتمند از موقعیت بسیار بالایی برخورد هستند، مانند پزشکان موفق، وزرای کابینه و بسیاری از اعضای مجمع، مدیران ادارات دولتی مهم و دیگر مقامات بلند پایه. 

بازرگانان از جنگ جهانی دوم، نخبگان قدیمی نظامی- بوروکراتیک را در زمینه قدرت و اعتبار اجتماعی به چالش کشیدند. اعضای طبقه بالای شهری عموما غربی هستند. اکثر آنها به حداقل یک زبان غربی صحبت می کنند و به خوبی با فرهنگ و آداب و رسوم غربی آشنا هستند و ارتباط نزدیکی با جوامع تجاری، دیپلماتیک و خارجی دارند.  طبقه متوسط شهری شامل کارمندان دولتی، صاحبان صنایع متوسط، بسیاری از افراد در مشاغل خدماتی، برخی از کارگران ماهر و دانشجویان هستند. این گروه ها غالبا کمتر گرایش به آداب غربی دارند و بیشتر به فرهنگ ترکی برمی گردند. طبقه متوسط شهری نیز شامل طبقه های بالاتر از شهرهای استانی است. تحرک قابل توجهی در کلاس های تحصیلی شهری وجود دارد. طبقه پایین شهری شامل کارگران کم درآمد و غیر متخصص، کارگران کم هزینه شهری و بیکاران است. نرخ بالای مهاجرت روستاییان جوان به مناطق شهری باعث می شود این طبقه به سرعت در حال رشد باشد. بسیاری از مهاجران در پیدا کردن شغل مشکل پیدا می کنند و دیگران فقط بصورت فصلی کار مشغول به کار می شوند. بسیاری از مردم فقیر در شهرستانها زندگی می کنند. شهرنشینی همچنان گسترش می یابد، زیرا مهاجرت از روستاها ادامه دارد و صنعت شهری درآمد بیشتری را ارائه می دهد.

حدود 30 درصد جمعیت کشاورزان روستایی، اغلب به عنوان دهقانان نامیده می شوند. بهبود شرایط و حمل و نقل باعث شده که تردد و ارتباط با شهرها هر روز ساده تر و سریع تر انجام شود. تلاش های آموزشی نیز از سال 1923 تا سال 1995 سطح سواد ملی را به 82.3 درصد رساند، هر چند سطح سواد روستایی پایین تر است. برخی از مناطق روستایی شرقی هنوز تحت مالکیت، سران قبایل سنتی و رهبران مذهبی قرار دارند. روستاییان جوان که به شهرها و شهرها مهاجرت می کنند، نمیتوانند راه خود را به طبقه متوسط پیدا کنند، مگر اینکه تحصیلات خود را افزایش دهد. 
نمادهای طبقه بندی اجتماعی، اکثر مردان لباس های خود از جمله شلوار تک، پیراهن و کت و شلوار را به تبعیت از سبک های غربی انتخاب می کنند. اکثر زنان و مردان در طبقات متوسط رو به بالای شهری توجه ویژه ای به مد و الگوهای غربی نشان می دهند. انها همچنین در آپارتمان های لوکس زندگی می کنند و از اقلام لوکس غربی مانند اتومبیل، دستگاه های الکترونیکی، تلفن های همراه و رایانه ها استفاده می کنند. آنها طعم ادبیات و موسیقی غرب را چشیده اند و در رویدادهای موسیقی و نمایشنامه ها حضور داشته اند. 

اکثر افراد فقیر و رده پایین که در مناطق فقیرنشین زندگی می کنند هنوز هم زنان از لباس های سنتی خود استفاده می کنند. آنها از موسیقی ترکی و خاورمیانه استقبال می کنند. آنها تمایل دارند زبان ترکی را با لهجه منطقه ای و ویژگی های دستوری منطقه خود صحبت کنند.

زندگی سیاسی

دولت، دولت تحت قانون اساسی سال 1982 عمل می کند. تمام قوانین اساسی (1924، 1961، و 1982) در حالی نوشته شده و تصویب شده، که رهبران نظامی تحت کنترل بودند. قانون اساسی فهرستی طولانی از حقوق مدنی و سیاسی را نشان می دهد اما آنها را به ملاحظات "امنیت ملی"، "اتحاد ملی" و "اخلاق عمومی" متصل می کند. این امر به دولت اجازه می دهد تا مقررات اضطراری یا قوانین نظامی را نیز اعمال کند. این قانون یک رییس جمهور را با اختیارات اجرایی وسیع و مجوز حقوقی قانونی بر سر کار می آورد که توسط مجمع به مدت هفت سال انتخاب می شود. مجموعه ای گسترده از احزاب سیاسی وجود دارد. تلاش برای حمایت از ایجاد یک دولت مذهبی یا ادعای نمایندگی یک طبقه یا گروه قومی، غیر قانونی است. در انتخابات اخیر، هیچ حزبی نتوانسته است بیش از 22 درصد از آراء را به دست آورد، و در نتیجه منجر به تشکیل دولت ائتلاف شد. ترکیه به طور رسمی به هشتاد استان تقسیم شده است، که به (ilçeler) تقسیم می شوند، که به نوبه خود به مناطق (بوککلر) تقسیم می شوند. یک والی که توسط وزیر کشور منصوب می شود و به نمایندگی از دولت سرپرستی هر استان را بر عهده دارد. نمایندگان مجلس نیز منتخب محلی در روستاها، شهرها و ایالت های بزرگ هستند و نقش حاکم آن منطقه را بازی می کنند.

رهبری و مقامات سیاسی، اکثر رهبران سیاسی ترکیه از افسران ارتش، اساتید دانشگاه و یا تجار موفق بوده اند. بسیاری از فرمانداران، ژنرال های سابق یا کارمندان حرفه ای هستند که از دانشگاه برنامه مدیریت دولتی آنکارا فارغ التحصیل شده اند. نخبگان نظامی خود را به عنوان محافظ قانون اساسی می بینند. 

قانون ترکیه احزاب کمونیست و مذهبی را ممنوع کرده است. احزاب شامل حزب سوسیالیست (حزب چپ دموکراتیک)، حزب مادری محافظه کار و آزاد (حزب مادری)، حزب اکثریت ملی (حزب ملی گرای حزب راست) و نزدیک به مذهب (حزب فضیلت) هستند.

مشکلات اجتماعی و کنترل کردن آنها، امنیت داخلی و اجرای قانون، عمدتا توسط پلیس ملی در مناطق شهری و ژاندارمری در مناطق روستایی مورد استفاده قرار می گیرد. با این حال، در مناطقی که تحت شرایط اضطراری و یا قوانین نظامی می باشد ژاندارمری تحت امر ارتش وارد عمل می شود. پلیس ملی مسلح و بسیار مستبد است. آنها متهم هستند که افراد دستگیر شده و بازداشتی را برای کسب اطلاعات و یا اعتراف در حین بازداشت مورد اذیت و آزار قرار می دهند.

ترکیه قوانین اسلامی را رد کرد و قانون مجازات اعدام ایتالیا را در سال 1926 تصویب کرد. جنایات جدی شامل قتل عمد، قتل، سرقت، سرقت مسلحانه، اختلاس از اموال دولتی، دروغ گویی و تجاوز به عنف می باشد. سخنرانی سیاسی، توهین به رییس جمهور، ارتش و مجلس را جرم شناخته است. قانون ضدتروریسم، انواع تبلیغات، برگزاری جلسات و تظاهرات که با چشم انداز از بین بردن اتحاد وحدت ملی مورد هدف قرار می دهد. 

فعالیت نظامی، ارتش ترکیه نقش سیاسی، فرهنگی و امنیتی ایفا می کند. رهبران نظامی جمهوری این کشور را در سال 1923 ایجاد کردند، دولت های غیرنظامی را در سال های 1960 و 1980 جایگزین کردند و دولت غیر نظامی را در سال 1971 مجبور به ترک کرد. از آنجا که مردان جهان خدمت سربازی انجام میدهند، ارتش یک عامل مهم اجتماعی سازی ملی برای مردان جوان مناطق ، طبقات و نژادهای مختلف ایجاد کرد.

برنامه های اصلاح و رفاه اجتماعی، در سال 1998، دولت برآورد کرد که 81.3 درصد از جمعیت تحت پوشش خدمات اجتماعی و بازنشستگی دولتی قرار دارند. کارفرمایان حق بیمه برای جراحات مربوط به کار، بیماری های شغلی و زایمان پرداخت می کنند. کارفرمایان و کارکنان حق بیمه برای پوشش بیماری، معلولیت، بازنشستگی و مزایای مرگ را پرداخت می کنند. دولت همچنین بیمه اجتماعی را برای خودکفایی ارائه می دهد و یتیم خانه ها را اداره می کند. انجمن های محلی یا سازمان های غیردولتی در ارتباط با مساجد و صنایع دستی نیز برای افراد نیازمند رفاه فراهم می کنند. 

سازمان های غیر دولتی و سایر انجمن ها، یکی از مهمترین سازمان های غیردولتی، بنیاد کمک های ارتشی (OYAK) است که در سال 1962 تاسیس شد. این صندوق سرمایه گذاری عظیم کمک های داوطلبانه از پرسنل نظامی دریافت و سود سرمایه گذاری ها را کنترل می کند. این سازمان به طور قابل توجه در صنعت خودرو، کامیون، تراکتور و تایر، صنایع پتروشیمی، سیمان و صنایع غذایی و خرده فروشی و خدمات خدماتی سرمایه گذاری کرده است. از طریق OYAK، ارتش ترکیه شرکای سرمایه گذاری خارجی و داخلی و منافع اقتصادی خود را به اشتراک گذاشت. در نتیجه، منافع سازمانی نظامی به زمینه های قانون کار، اتحادیه های کارگری، سیاست های تجارت و پول، مالیات بر شرکت ها، تعرفه های بانکی، سرمایه گذاری و مسائل مرتبط گسترش یافت.

سایر سازمان های عمده غیر دولتی عبارتند از: انجمن تجارت ترکیه، نمایندگی منافع تجار، صنعتگران و کارگزاران کالا، کنفدراسیون اتحادیه کارفرمایان ترکیه، نمایندگی کارفرمایان و کنفدراسیون اتحادیه کارگری ترکیه، نماینده کارگری است. علاوه بر این، سازمان های غیر دولتی برای گروه های صنایع دستی، ورزشی، مسائل اجتماعی، آموزشی، دینی و هنری نیز وجود دارد.

وضعیت جنسیتی و نقش آنها در جامعه

تقسیم کار بر اساس جنسیت، قانون ترکیه حقوق برابر برای کار زنان را تضمین می کند و عملا تمام برنامه های آموزشی و مشاغل خود را برای زنان باز کرده است. برخی استثنائات در مدارس مذهبی مانند آموزش امامان (رهبران نمازگزاران) و یا در زمینه آموزش کار خود هنوز وجود دارد. و به طور کلی می توان گفت، مردان در مشاغل رده بالا در کسب و کار، مشاغل نظامی، دولتی، حرفه ها و دانشگاه ها معمولا غالب می شوند. با توجه به ارزش های سنتی، زنان باید کار خانگی انجام دهند و در عرصه عمومی و یا با مردان غیر مرتبط کار نکنند اما امروزه شاهد حضور بیشتر و گسترده تری از آنها در جامعه هستیم. 

زنان طبقه پایین تر معمولا به عنوان خدمتکار، کارکنان خانه، خیاط زنانه، پیشخدمت، پرستار کودک، کارگری و کشاورزی می کردند، اما در اوایل دهه 1990، حدود 20 درصد کارکنان کارخانه و بسیاری از کارگزاران فروشگاه ها زن بودند. زنان طبقه متوسط به طور معمول به عنوان معلم و حسابدار بانکی مشغول به کار هستند، در حالی که زنان طبقه بالا به عنوان پزشک، وکیل، مهندس و استاد دانشگاه مشغول به کار هستند. تنها درصد کمی از زنان سیاستمدار هستند. 

ازدواج، خانواده و خویشاوندی

ازدواج، ترک ها انتظار دارند جوانان ازدواج کنند و بچه دار شوند و اکثریت انها این کار را می کنند. به علت اینکه مردان نباید زندگی عادی زنان را پایین بیاورند حق ازدواج با زنان طبقه بالاتر را ندارند. به طور کلی ازدواج بین فرقه مذهبی مشترک و گروه قومی یکسان مرسوم است اگر چه ازدواج های بین المللی در میان مسلمانان سنی غیر معمول نیست.

در جامعه سنتی ترکی، انتخاب همسر و مراسم ازدواج توسط خویشاوندان کنترل می شود و خود افراد نقش کمتری در این زمینه ایفا می کنند و انجام مراسم های مذهبی برای ازدواج ضروری و بسیار مهم است. 
در سال 1926، حکومت انقلابی ترکیه قوانین خانواده اسلامی را لغو کرد و یک اصلاحیه از قانون خانواده در قانون مدنی سوئیس را تصویب کرد. قانون خانواده جدید فقط مراسم ازدواج مدنی را به رسمیت می شناسد. رضایت افراد بالغ برای ازدواج اجباری است. اگر چه هنوز در بسیاری از این خانواده ها هنوز از همان رسوم استفاده می شود. در یک نظرسنجی در سال 1968، 11.4 درصد از زنان گفتند که ازدواج آنها توسط خانواده های آنها و بدون رضایت طرفین ازدواج تنظیم شده است، در حالی که 67 درصد گفته اند که با رضایت خود به صورت سنتی ازدواج کرده اند. ارقام برای ازدواج های غیرقانونی تنظیم شده از 7.7 درصد برای زنان ساکن استانبول، آنکارا و ازمیر تا 11.3 درصد، 12.5 درصد برای زنان ساکن در شهرهای کوچک و روستاها است. 49.9 درصد از شوهران مورد بررسی می گویند که پدرانشان و دیگر بستگان تصمیم نهایی در مورد ازدواجشان گرفته اند. این رده واکنش از مردان 59.1 درصد برای مردان روستایی  و 15.3 درصد برای مردان در استانبول، آنکارا و ازمیر متغیر بود. امروزه اکثریت قریب به اتفاق ازدواج ها با رضایت زوجین به وجود می آید، اما خانواده ها هنوز هم نقش مهمی در برنامه ریزی و بررسی همسران آینده فرزندانشان، مخصوصا دختران دارند. 

با اینکه طلاق در اسلام گناه محسوب نمی شود، اما به ندرت اتفاق میافتد. طلاق ها، به ویژه در زمینه ازدواج مردان با کودکان معمولا به زنان حق طلاق می دهند. قانون تنها شش دلیل برای طلاق را به رسمیت می شناسد: زنا، توطئه علیه زندگی، ضرب و شتم، جنایت، ضعف روانی و ناسازگاری. 

روابط خانوادگی، قانون وراثت و خویشاوندان، معمولا در خانواده های ترکی ثروتمند، شهری و روستایی خط ارثی و انتقاتل اموال از طریق پسر خانواده صورت می گیرد. پسر و عروس خانواده بعد از والدین می توانند در خانه پدری سکونت داشته باشند. اعضای خانواده معمولا درآمد و هزینه ها را تقسیم می کنند. جد یا بزرگ قوم بسیار مهم و قابل احترام است. 

شخصیت خانواده های ترکی با احترام به بزرگتر ها، سلطه ی مردها و کمک زن ها در خانواده مشخص می شود. پدر یا پیرترین مرد خانواده نشانه قدرت و مستلزم احترام است. به مادر خانواده نیز احترام گذاشته می شود اما رابطه او با فرزندان و اعضای خانواده گرم و غیر رسمی است. وظایف مادر و پدر خانواده تفکیک شده و مشخص است. مادر وظایف داخلی خانه و مدیریت ان را بر عهده دارد و مردان وظیفه انجام امور خارج از خانه را بر عهده دارد. قبل از دهه 1960، حتی خرید مواد غذایی وظیفه مرد بود.

اما امروزه بسیاری از این قوانین تغییر کرده است. درصد بیشتری از زنان در خارج از منزل کار می کنند و زنان تحصیل کرده تقاضای حقوق برابر با مردان را دارند. قانون خانواده جدید به زنان حقوق مساوی برای حق مالکیت خصوصی و ارثیه اعطا می کند.

مذهب

عقاید مذهبی، حدود 98 درصد از شهروندان ترکیه مسلمان هستند که از این تعداد حدود 80 تا 85 درصد آنها اهل سنت و 15 تا 20 درصد اعضای فرقه های شیعه هستند (عمدتا علوی) می باشند. برای اکثر ترک ها، اسلام در مراسم ها نقش مهمی ایفا می کند:  نام گذاری، ختنه برای پسران، ازدواج و مراسم تشییع جنازه از مسائلی است که اسلام در آن پرنگ ظاهر می شود.

مناسبت های اسلامی در تقویم این کشور نیز حضور دارد. مهم ترین آنها ماه رمضان، عید قربان و ماه حج است. 



+ 4
مخالفم - 0
نظرات : 0
منتشر نشده : 0

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید



کد امنیتی کد جدید

logo-samandehi

تمام حقوق مادی و معنوی این پایگاه محفوظ و متعلق به سایت اطلاع نیوز می باشد . هرگونه کپی و نقل قول از مطالب سايت با ذكر منبع بلامانع است.