باشگاه پرسپولیس طبق قرار مدیران سابقش می بایست امروز در جایگاهی فراتر از استاندارد های سطح اول فوتبال آسیا قرار می داشت؛ اما ورود همان بزهکاران بانکی به فوتبال باتلاقی کشنده را در نهایت برای آنها ساخت!
سال ها پیش باشگاه پرسپولیس در مخمصه ای بزرگ قرار گرفت که تا به امروز زخم های آن هنوز تازه و زجر آور بر تن این تیم پر هوادار باقی مانده است و ضرر هایش ذره ذره در مسیر موفقیت آنها چون مانعی غول آسا، زمان رسیدن به اهدافشان را به تعویق می اندازد تا آه و حسرت آن روزها بر دل سرخ ها باقی بماند.
شروع دوران نفس بریدگی پرسپولیس با حضور محمد رویانیان در راس کادر مدیریتی این تیم آغاز شد، افکاری رویاپردازانه یا به قول خودشان اروپایی در عین در اختیار داشتن بودجه ای محدود، ورود افراد غیر مرتبط و قراردادهایی ترکمانچای گونه که حتی برای یک هزار تومان هم به آنها سود نرساند و دست آخر نابودی تمام داشته ها و اقتدار سرخ ها به دست بزهکارانی بانکی که امروز ملت ایران نیز به عنوان مدعی العموم به دنبال بازپس گیری حقوق خود از چنگ های بی رحم آنها در دادگاه هاست.
در ابتدا صحبت ها اینگونه بود که می بایست پرسپولیس دارای هواپیمای اختصاصی باشد و هزینه ای گزاف را صرف خرید هواپیما نمایند! چه کسی بهتر از همان مفسد اقتصادی مشهور! بابک زنجانی به واسطه سهام داری اش در شرکت هواپیمایی قشم ایر و هلدینگ سورینت به محمدرضا سیاسی یکی دیگر از افراد حاضر در لیست سیاه امروز متهمین، پیشنهاد داد تا با سرخ ها قراردادی تجاری را منعقد نمایند؛ محمد رویانیان که به هیچ وجه قصد نداشت از بودجه دولتی در این راستا هزینه کند و شعارش نیز در ابتدا درآمدزایی برای پرسپولیس بود، به دام سودجویانی چون زنجانی افتاد.
آن هواپیما می بایست غیر از حمل بازیکنان پرسپولیس، هواداران این تیم و دیگر افراد متفرقه را جابجا نماید و برای باشگاه درآمد حاصل کند، اما عمر آن هواپیما هم به آزادی بابک زنجانی وابسته بود و پس از دستگیری او این هواپیما و تمامی متعلقاتش هم زمین گیر شد تا هیچ کس نداند آن هواپیمای 24 میلیون دلاری امروز کجاست! هرچند که عده ای مدعی اند این هواپیما در آسمان مشغول پرواز است اما در کجای آسمان هرگز مشخص نیست! به صورت کاملا روشن و مبرا این هواپیما پیش تر توقیف شده بود و پس از آن هرگز دیگر در هیچکدام از آشیانه های ایران دیده نشده است.
محمد رویانیان در ادامه مسیر اقدام به تاسیس شرکت های زیرمجموعه باشگاه پرسپولیس کرد تا بدین طریق بتواند از بانک ها با نفوذ افرادی چون زنجانی، وام های کلان واردات خودروهای لوکس را بگیرد و هزینه آن را خرید های نقل و انتقالاتی کند! هرچند که مبالغ دریافت شده حاصل از آن وام ها هرگز به دست بازیکنان خریداری شده نرسید و پرونده های شکایت آنها علیه پرسپولیس سر به فلک کشید!
البته رویانیان در بخشی از این مسیر به دلیل حساس شدن دستگاه های نظارتی مجبور شد تا برخی از آن ده ها وام سنگین را صرف خرید خودرو کند که برآیندش همان خودروهایش پورشه ای بود که به بازیکنان پرسپولیس به جای طلبشان داده می شد و دست آخر نه سندی داشت و نه هیچ گونه وجاهت قانونی برای نقل و انتقالات که آنها هم توسط قانون به دلیل تخلف این باشگاه ضبط شد.
آیا کسی از هواداران باشگاه پرسپولیس می داند که در آن روزها باشگاه شموشک نوشهر توسط رویانیان خریداری شد تا در راستای تقویت تیم های پایه در آینده برای این تیم در رده بزرگسالان مورد استفاده قرار بگیرد؛ راه اندازی خط تولید نوشابه های انرژی زا تا صدور کارت های هواداری 3 ستاره و 4 ستاره و 5 ستاره تا سقف 1 میلیون تومان؛ از همکاری با اپراتور های تلفن همراه و صدور سیم کارت هایی تحت عنوان پرسپولیس که اثری از هیچکدام در امروز یافت نمی شود از کدام خزانه و از جیب چه کسی خارج شد و به تاریخ پیوست؟
آن شبکه تلویزیونی پرسپولیس سرنوشتش در نهایت چه شد؟! هزینه های صورت گرفته برای شبکه ای که عمرش به چند ماه نرسید چه شد؟! آن پرداخت هایی که بابت امضا تفاهم نامه با باشگاه رئال مادرید و آث میلان صورت گرفت از کجا آمده بود.. فدراسیون فوتبال ایتالیا قرار بود چه کمکی به پرسپولیس کند؟! اصلا آن همه سرمایه در کجا قرار داشت که حتی به استقلال تهران نیز کمک مالی می شد اما هرگز در اوضاع خود باشگاه تاثیری نداشت؟
49 درصد از سهامی که به اسم فروش به پیشکسوتان باشگاه پرسپولیس در سندهایی بی ارزش به اشخاصی دیگر فروخته می شد چه شد؟! هرچند که قوه قضاییه سریعا به این ماجرا ورود کرد تا از تاراج این باشگاه دولتی ممانعت به عمل آورد و تیم را به دولت به صورت 100 درصدی بازگرداند..
به حدی می توان از این دوران عجیب و تاریک و سودجویانه صحبت کرد که برای ساعت ها میخکوب شده به جملات بنشینیم.. اما در آخر فقط می توان حسرت خود و آه کشید.. از سرمایه هایی که به نام مردم و از جیب همین مردم به ارزش بیش از 800 میلیارد تومان خارج شد و هرگز برای آنها به اندازه یک وعده شام لذت بخش نبود! افسوس..
