افراد پدوفیل معمولا در دوران بلوغ به مشکل خود پی می‌برند و فعالیت خود را در سنین میان‌سالی شروع می‌کنند. بیماران پدوفیل یا همان افرادی که میل جنسی به کودکان نا بالغ دارند می توانند زن یا مرد و پیر یا جوان باشند. در ایالات متحده، حدود ۵۰ درصد از مردانی که برای پدوفیلی دستگیرشده‌اند ازدواج کرده اند و در مواقعی هم خودشان پدر هستند.
گروهی از کارشناسان این میل را ناشی از عوامل روحی و روانی می دانند و ویژگی های بیولوژیک را در این موضوع دخیل نمی دانند. بعضی دیگر معتقدند پدوفیلی نتیجه مورد آزار جنسی قرار گرفته شدن، همان فرد در کودکی است اگر چه همه پدوفیلها خود به عنوان کودک مورد آزار جنسی نبوده اند. بعضی دیگر از کارشناسان هم می گویند که پدوفیلی از تعامل نامناسب و پاتولوژیک فرد با پدر و مادر خود در طول سالهای اولیه زندگی ایجاد می شود.
فرد پیدوفیل با اینکه یک مجرم است اما این بخش از حرکت او هم از مسئله ای روحی نشات می‌گیرد و بیماری تلقی می شود. این افراد به سمت کودکان در حال رشد پیش از بلوغ جذب شده و تمایل جنسی به آن ها دارد. در حقیقت پدوفیلی به عنوان یک جاذب جنسی به سمت کودکان شناخته می شود و پیدوفیلیا نیز، به وضعیتی اطلاق می شود که در آن تحریک جنسی و رضایت جنسی فرد به فریب دادن و درگیر شدن در رفتار جنسی غیرطبیعی و شدید است. به طور کلی پدوفیل ها معمولا مردان هستند و می توانند به یک یا هر دو جنس جذب شوند. پدوفیلها اکثرا از طیف مردان هستند.
متخلفان معمولا خانواده یا دوستان خانوادگی هستند. انواع فعالیت های که پدوفیلی ها انجام می دهند متفاوت هستند و ممکن است فقط نگاه کردن به یک کودک یا در آوردن لباس و دست زدن به یک کودک باشد. با این حال، در برخی موارد شرایط حادتری ایجاد می شود که می تواند شامل رابطه جنسی دهانی و یا لمس کودک یا رابطه جنسی باشد. مطالعات نشان می دهد که کودکان تنها یا افسرده ممکن است در معرض خطر بیشتر سوء استفاده جنسی باشند.
بهتر است بدانید که:
• 30درصد مردان آن را در دوران بلوغ تجربه می‌کنند.
• کودکان هیچ گاه تجاوزگر را رسوا نمی‌کنند از هر هشت کودک مورد تجاوز فقط یک کودک آزار جنسی را گزارش کرده است.
• اغلب پدوفیلها بهره هوشی پایینی دارند.
• مشاوره در دوران دبیرستان در شناسایی پدوفیل ها کاملا موثر است.
رفتار پدوفیل ها بعد از 16 سالگی
با افزایش سطح استرس فرد پدوفیل، رفتار جنسی او با کودکان نیز عموما افزایش می‌یابد. شیوع این اختلال و دفعات تکرر آن در مردان دو برابر زنان می‌باشد. بالاترین شیوع آن ۳ تا ۵ درصد در جامعه مردان و به مراتب کمتر در میان زنان می‌باشد. در ارتباط با بروز پدوفیلی در نژادها و گروه‌های مذهبی مختلف اطلاعات چندانی در دسترس نیست.
آیا پدوفیلیا اختلال روانی محسوب می شود؟
اتحادیه روانپزشکی آمریکا (APA) از سال ۱۹۶۸ پدوفیلی را به عنوان اختلالی روانی به کتاب راهنمای تشخیص و شناخت اختلالات روانی (DSM) اضافه کرده است. بر اساس ویراست چهارم این کتاب، موارد زیر بایستی برای تشخیص فرد پدوفیل ثابت شود:
• فرد بیش از ۶ ماه تجربه تمایل جنسی شدید به کودکان، توهمات جنسی با کودکان یا رفتار جنسی واقعی با کودک زیر سن بلوغ (۱۳ سال و کمتر) داشته باشد. این موراد غالبا منجر به اضطراب یا اختلال شاخص بالینی در محیط اجتماعی، شغلی یا دیگر محیط‌ها می شود.
• فرد موردنظر بایستی حداقل ۱۶ سال سن داشته یا اختلاف سنی او با قربانی حداقل ۵ سال باشد.
• فرد نوجوان ۱۷ تا ۱۹ سالهای که اقدام به برقراری رابطه جنسی با فرد ۱۲ یا ۱۳ ساله می‌کند، پدوفیل تشخیص داده نمی‌شود.
این افراد عموما در ارتباط برقرار کردن با بزرگسالان و داشتن رابطه عاطفی و جنسی دچار مشکل هستند و عزت نفس پایینی دارند و از طرفی دیگر خودشان هم قبل از انجام این کار ترس از جذب شدن به کودک را دارند. اگر اختلال پدوفیلیا به مقاربت ختم شود در مدت کوتاهی خاتمه می یابد. البته معمولا بیماران مبتلا به پدوفیلیا در ابتدا فقط کودک را نوازش می کنند و به اندام جنسی او دست می زنند. عکس العمل کودک ممکن است فرد را به خشونت و زور وادار کند.
پدوفیلیا ممکن است هم پوشانی زیادی با اضطراب، افسردگی اساسی یا اختلالات خلقی و اختلالات سوءمصرف مواد داشته باشد. در آمارها نشان داده شده است که نیمی از این افراد در حین ارتکاب جرم الکل مصرف کرده بودند. دلایل پدوفیلیا و سایر انحرافات جنسی هنوز مشخص نشده است، اما شواهدی مبنی بر وجود ریشه های آن در خانواده وجود دارد، بدین معنا که هم ژنتیک و هم رفتار آموخته شده در بروز آن موثرند. با آنکه بسیاری از کارشناسان بر این باورند که افراد پدوفیلی قابل درمان نیستند اما روان درمانی می تواند به آنها در کنترل احساسات و رفتار انحرافی شان کمک کند. بدون شک محیط جامعه، بی بندوباری های اخلاقی، بی توجهی به آموزه های شریعت و عدم التفات به تربیت صحیح، نقش بسزایی در بوجود آمدن چنین پدیده هایی خواهد داشت.
همانطور که پیش از این گفته شد این بیماری بیشتر در مردان دیده می شود و در زنان نادر است.
پسرانی که مورد آزار جنسی قرار می گیرند بیشتر در بزرگسالی به سو استفاده و آزار جنسی کودکان روی می آورند. اما دخترانی که در کودکی مورد آزار جنسی قرار می گیرند بیشتر به رفتارهای خود مخرب مانند سومصرف مواد و خود فروشی روی می آورند.
آیا پدوفیلیا قابل درمان است؟
بله، با آنکه بسیاری از کارشناسان بر این باورند که افراد پدوفیلی قابل درمان نیستند اما روان درمانی می تواند به آنها در کنترل احساسات و رفتار انحرافی شان کمک کند. اگر برای شما هم این سوال پیش آمده که آیا افراد پدوفیلی تنها جذب کودکان می شوند؟ بایدگفت بعضی از پدوفیلی ها ممکن است همان قدر که جذب کودکان می شوند، جذب بزرگسالان شوند. اما میزان شیوع آن مشخص نیست.
درمان اختلال ها
آنها عموما بیماری خودشان را پنهان و کتمان می کنند و به همین دلیل است که معمولا بعد از مجازات فرد در دادگاه درخواست مشاوره و درمان داده می شود.پس از تشخیص فرد بیمار، مراحل درمانی باید شروع شود. انواع روش های درمانی شناختی و رفتاری برای درمان این مشکل وجود دارد که به آموزش همدلی و بازسازی الگوهای فکری منحرف می پردازند. در آموزش همدلی به بیمار گفته می شود تا خود را به جای فرد قربانی قرار دهد و احساس او را درک کند. در درمان های شناخت الگوهای فکری منحرف، اشتباه بودن رفتار جنسی با کودکان آموزش داده می شود و به بازسازی الگوهای فکری او پرداخته می شود.
در برخی موارد درمان های دارویی مانند داروی سیپروترون، برای سرکوب فعالیت هورمون تستوسترون در مردان تجویز می شود تا رفتار پرخاشگرانه و میل جنسی آن ها کاهش یابد. داروهای دیگری نیز برای درمان این بیماری استفاده می شود که عبارت اند از: داروهای ضدآندروژن برای کاهش میل جنسی، داروی مدروکسی پروژسترون استات و لوپرلایداستات که این داروها عوارض جانبی مانند کاهش میل جنسی دارند که برای درمان این بیماری موثر است.
درمان بیماران مبتلا به این اختلال بسیار سخت است و نکته مهم اینجاست که برای درمان این افراد اول خودشان باید آن را بپذیرند و تمایل به تغییر در رفتارهایش داشته باشند چون قبل از اینکه درمانگر کار خود را آغاز کند ابتدا بیمار باید وجود این بیماری را در خود بپذیرد.
